Post Title

Moest m’n typediploma halen…
Want “dan kun je later altijd nog secretaresse worden.”
(En als je 11 bent, doe je gewoon wat moet, toch?)

Elke week dat hele typemachinekreng mee naar de cursusruimte en weer terug.
Ik was het enige kind tussen de huisvrouwen en vond er niks aan.

Maar hé — ik gebruik het nog elke dag.

Soms vragen mensen:
“Hoe kun jij zó snel zonder te kijken typen?”
Dan is het antwoord simpel: Scheidegger typemachinecursus. 😅

Dit boekje kreeg ik erbij.
Het was het allerlaatste jaar vóór Scheidegger ook de typemachine met pensioen stuurde
en overstapte op de computer.
(1994–1995, voor de nieuwsgierigen onder ons.)

Dat boekje verhuisde altijd mee.
Raakte soms kwijt, maar kwam altijd terug.
Want hoe irritant het ook was… het was mijn eerste stap richting schrijven.
Taal. Structuur. Tempo.

En als je dan bedenkt dat ik eigenlijk dyslectisch ben…
is het best bijzonder dat schrijven nu mijn grootste kracht is.

Niet ondanks, maar dankzij.
Ik leerde beter naar taal kijken.
Vooral: begrijpen wat ik anders doe. Waarom mijn hersenen anders werken.
En zo begon het; mijn fascinatie voor taal, daar achter die typemachine.

Want of het nou B1-taal is, klantcommunicatie of een blog die schuurt: 🪄ik heb leren toveren met woorden.

Van zwoegen met zere vingers op een typemachine,
tot blogs die raken, brieven die helder zijn, taal die iedereen begrijpt
— én AI die mij prima kan bijbenen.

Dus:
↵
🔔 “Ting!” — en dan met een flinke zwaai de hendel naar links trekken.

Voor een nieuw hoofdstuk, met m’n 30 jaar oude Scheidegger-diploma nog steeds in de vingers.

👉 Welke les heb jij als kind met tegenzin geleerd… en blijkt nu onmisbaar?

Deze blog is eerder verschenen op mijn Linkedin op 5 augustus 2025